Na een periode waarin veel stations gesloopt zijn en vervangen door nieuwbouw, brak aan het begin van de jaren tachtig een nieuwe periode aan, waarin het station een belangrijk onderdeel van de spoorwegen werd.
Een nieuwe lichting architecten kwam in dienst bij de NS, en die kregen -met een aanzienlijk groter bouwbudget- de kans om nieuwe moderne stations te ontwerpen. Met het nieuwe station in Zaandam werd in 1983 al het startschot gegeven voor de nieuwe koers van de stationsarchitectuur, maar met de bouw van het nieuwe station Amsterdam Sloterdijk begon een nieuwe periode van high-tech stations, waarin vooral staal en glas de belangrijkste bouwelementen vormden. Geen grauw beton of kleurloze recht-toe-recht-aan gebouwtjes meer, maar nieuwe moderne en -vooral in het begin- kleurige staalconstructies. Hoogtepunten in deze periode zijn de nieuwe stations van Leiden, Amersfoort 's Hertogenbosch.
Een andere nieuwe trend in deze periode zijn de ondergrondse stations. In 1978 werd het eerste ondergrondse station van Nederland geopend op de luchthaven van Schiphol. In 1993 volgde Rotterdam Blaak, dat met een diepte van bijna 15 meter onder de grond ongetwijfeld het laagst gelegen station van Nederland is.