Breda werd in 1855 voor het eerst op het spoor aangesloten. In 1863 kreeg het een semi-permanent houten station. Breda was in die tij één van de steden die onder de Vestingwet viel. Een station dat aan de rand van de stad, in de buurt van de vestingwerken, lag moest, in geval van oorlog, snel ontmanteld kunnen worden.
Nadat aan het einde van de negentiende eeuw de verdedigingswerken werden ontmanteld, kreeg Breda ee statige laan, de Willemsstraat. Het houten stationsgebouw bleef echter…. Toen Koningin Wilhelmina de stad rond 1905 bezocht, werd snel een stenen gevel tegen het stationsgebouw geplaatst. Breda schaamde zich voor het armieterige stationsgebouwtje, dat al sarcastisch "het visitekaartje van Breda" werd genoemd. Aan het begin van de jaren dertig krijgt het complete stationsgebouwtje een stenen "schil". Pas aan het begin van de jaren zeventig, als de spoorbaan door de stad wordt opgehoogd, kreeg Breda dan eindelijk haar nieuwe station.
Dit nieuwe station bestaat uit twee eilandperrons met daaroverheen een grote perronkap. Het stationsgebouw, restaurant en kantoren zijn als losse "glazen dozen" tegen de spoordijk aangebouwd.
De perronkap van Breda werd als eerste in Nederland volgens het MERO-systeem gebouwd. Het MERO-systeem is een soort buizenframe. Het bestaat uit verzinke pijpen met een schroefdraad die in bollen samenkomen. Op die manier ontstaat een mecano-achtige constructie. Het grootste voordeel van dit systeem is is dat er maar weinig steunpunten (pilaren) nodig zijn. Daardoor kunnen grote overkappingen gemaakt worden. Tweede voordeel is, dat een bestaande overkapping uitgebreid kan worden, zonder dat er een compleet nieuwe overkapping gebouwd hoeft te worden. Het MERO-systeem werd vooral in de jaren tachtig gebruikt bij de stations van Zaandam, Almere Centrum en Lelystad Centrum.
Naast het stationsgebouw werd een nieuw, overdekt busstation aangelegd. Hiervoor werd een kleinere versie van de perronkap gebouwd. Hoewel beide kappen los van elkaar staan -de kap over het busstation is een stuk lager dan de perronkap- lijkt het toch een samenhangend geheel. Een soort "moeder-en-dochter"-effect.

Boven: Ingang van het stationsgebouw.

Volgende pagina