Het emplacement van het station van Weert is vrij smal en vooral behoorlijk langgerekt. Ook de plattegrond is opvallend: het heeft de vorm van een gekantelde letter "B", met twee bredere delen en daar tussenin een aanzienlijk smaller gedeelte. Het breedste deel is het gedeelte dat tussen de brug over de Zuid-Willemsvaart en het station ligt. Oorspronkelijk was dit het goederen- en rangeeremplacement. Op dit terrein waren diverse laad/losplaatsen en er was een hoog laadperron, dat er overigens nog altijd ligt. Ook stond hier een grote goederenloods. Door de opmerkelijke dakvorm had deze -in 1914 gebouwde loods- wel wat weg van een grote boerderij. Helaas ging de loods in 2003 tegen de vlakte. Het goederenvervoer in Weert was toen al enige jaren verleden tijd, maar opmerkelijk genoeg bleef dit deel van het emplacement nagenoeg intact. Jarenlang maakten de sporen een verlaten en wat overbodige indruk, maar in 2009 werd er ineens weer volop gerangeerd. Gedurende dat jaar werd op het terrein diverse terzijde gesteld materieel geparkeerd, in afwachting van sloop. Gedurende de eerste maanden van 2009 waren dit een stuk of 18 intercityrijtuigen, in de maanden daarna stonden er niet minder dan 22 treinstellen "Mat 64" (zowel plan-T als plan-V) geparkeerd! Al die tijd werd het terrein permanent bewaakt om vandalisme te voorkomen. De (meeste?) treinstellen en rijtuigen zijn inmiddels overgebracht naar Zwolle of Nijmegen, of zijn al gesloopt.
Het oostelijke deel van het emplacement is het andere brede deel en lag tussen het station en de Maaseikerweg.
Lag, want dit deel van het emplacement is inmiddels nagenoeg verdwenen. Hier bevond zich het depot en het bijbehorende tractieterrein. Het depot bestond uit een locomotievenloods met daar aangebouwd een werkplaats en een hoog dienstgebouw. Het tractieterrein bestond verder uit een kolenopslag, een draaischijf, waterkolommen en een opvallend hoge watertoren. Aan de rand van het terrein, achter het depot, had de opzichter een dienstwoning.
De locomotievenloods was uniek in haar soort. Qua constructie was het onmiskenbaar een kleinere en eenvoudiger versie van de locomotievenloods in Roosendaal. Ook bij deze loods werd de basis gevormd door de - zo kenmerkende - vakwerk kniespanten en had het eveneens een getrapt dak, dat overigens wel veel eenvoudiger van vorm was. Het grote verschil met de longitudinale (rechthoekige) loods in Roosendaal was dat de locomotievenloods in Weert een polygonale loods was. Deze loods kende vijf standen.
Als depot heeft het niet lang dienstgedaan. Na amper 11 jaar werd het depot in 1925 alweer opgeheven. De ontmanteling van het terrein begon echter pas ver na de Tweede Wereldoorlog. Aan het begin van de jaren zestig waren alleen nog de locomotievenloods (met werkplaats en dienstgebouw) en de opzichterswoning overgebleven. Nadat de locomotievenloods haar oorspronkelijke functie verloor heeft het nog jarenlang dienstgedaan als oefenruimte bij de afdeling bedrijfszelfbescherming. In 1993 werd de unieke loods gesloopt, pogingen om het gebouw op de monumentenlijst te krijgen en een passende herbestemming ervoor te vinden mochten jammer genoeg niet meer baten. Overigens waren in er in diezelfde tijd ook plannen om die andere unieke locomotievenloods uit de weg te ruimen, maar -zoals bekend- is dit gelukkig nooit gebeurt. Maar dit even terzijde…
Met het verdwijnen van de locomotievenloods kwam er ook een einde aan het bestaan van dit deel van het emplacement, dat -op een enkel spoortje na- inmiddels is opgebroken. Wat rest zijn de contouren van het emplacement en de personeelswoning, dat nog altijd aan de meest oostelijke rand van het emplacement, aan het Drakesteyn staat.
Tussen de twee bredere delen is het emplacement aanzienlijk smaller. De vermoedelijke reden hiervan is een verkeerstunnel, dat onder het emplacement ligt. De tunnel werd gelijktijdig met het emplacement aangelegd, en is -net als de rest van het station- een rijksmonument. Omdat tunnels in die tijd nog niet verlicht werden werd de tunnel zo kort mogelijk gehouden. Het emplacement is hier dan ook het smalst. Een lichtschacht, in het midden van de tunnel, zorgde voor wat extra daglicht. Deze schacht prikt dwars door het perron heen en het geeft daarvandaan dan ook een aardig inkijkje in de tunnel. Als lichtschacht heeft het overigens nauwelijks nog een functie, de tunnel is al decennialang voorzien van elektrische verlichting.
Opmerkelijk genoeg kruist de tunnel het emplacement niet loodrecht, maar onder een hoek van zo'n 70 graden. Deze schuine ligging is bepalend geweest voor de lay-out van het station, dat zich eveneens op dit smalle deel van het emplacement bevindt.

Boven: De goederenloods, kort voor de sloop. Deze loods werd in 1914 gebouwd en (afgaande op de bouwstijl) eind jaren vijftig of begin jaren zestig uitgebreid. Jarenlang was de loods in gebruik bij Van Gend en Loos. Nadat het goederenvervoer in Weert in 1997 werd beëindigd, kwam de loods leeg te staan. In 2003 werd de loods gesloopt, waarmee het in onbruik geraakte goederenemplacement een nu wel heel verlaten indruk maakt.

Onder: Een blik op het verlaten goederenemplacement. De goederenloods is ondertussen alweer enige jaren verleden tijd. In 2009 stond het terrein nog vol met afgedankte rijtuigen en treinstellen en werd het emplacement 24 uur per dag bewaakt. Inmiddels is de rust, ogenschijnlijk, weer teruggekeerd...

Onder: Het emplacement, zoals het er rond 1965 uitzag.

Onder: De locomotievenloods was in feite een kleinere versie van de locomotievenloods van Roosendaal. Het blijft onbegrijpelijk dat er niet serieus is gekeken naar een passende herbestemming. Met de sloop van deze loods ging een uniek monument verloren, al dacht de NS in die tijd daar heel anders over...

Onder: Een foto van het tractieterrein, met links de kolenopslag en op de achtergrond de locomotievenloods. De hoge toren rechts was een watertoren. Deze werd in 1944 door de Duitsers in brand geschoten en werd daarna niet meer hersteld. De locomotievenloods, met daar aangebouwd een dienstgebouw, werd in 1993 gesloopt.

Onder De verkeerstunnel onder het perron werd tegelijkertijd met het stationsemplacement aangelegd en is -net als het station- een rijksmonument. Het beeldhouwwerk boven de tunnelingang, de Sint Rafaël, werd vervaardigd door C. van Geleuken. Het werd in 1949 op de tunnel aangebracht ter gelegenheid van de elektrificatie van de spoorlijn tussen Eindhoven en Maastricht.

Onder: Van het vroegere tractieterrein is weinig meer over. De gebouwen zijn allang verdwenen en alle sporen zijn -op een enkele na- opgebroken.

Onder: Verscholen tussen de bomen en de bovenleidingportalen staat het laatst overgebleven gebouw op dit deel van het emplacement. Deze voormalige dienstwoning staat overigens op dit moment te koop...