Nadat rond 1867 de "vesting Venlo" werd opgeheven onderging de stad in vrij korte tijd een grote gedaantewisseling. Eindelijk werd de stad verlost van haar beklemmende gordel en kon het uitbreiden. De vestingwerken werden dan ook in korte tijd gesloopt. langs de uitvalswegen werden nieuwe, vaak monumentale huizen gebouwd. Ook kwam er nieuwe industrie, waaronder één van de allereerste gloeilampenfabrieken van ons land (Pope). Niet alleen nam de bedrijvigheiden het aantal inwoners flink toe, ook het spoor kreeg in Venlo nieuwe impulsen. Zo kreeg de stad vanaf 1874 een tweede spoorverbinding met Duitsland, dankzij de ingebruikname van de spoorlijn naar Wesel. Deze was onderdeel van een spoorverbinding tussen Venlo en Hamburg en werd aangelegd door de Cöln-Mindener Eissenbahn (CME), een Duitse spoorwegmaatschappij. Het was de bedoeling dat de spoorlijn vanuit Venlo zou worden doorgetrokken naar Parijs, maar zover zou het nooit komen. In Venlo bouwde de de CME een eigen station ten noordwesten van het bestaande exemplaar, ook al was er een verbinding met het verbinding met het Nederlandse spoor. Dat station, Venlo Oostsingel, zou voornamelijk als goederenstation dienst gaan doen. Het kreeg dan ook een opvallend groot emplacement, die op de plaats van de vroegere oostelijke vestingwerken werd aangelegd. De reizigerstreinen van de CME reden trouwens door naar het Staatsspoorstation.
In 1883 kwam de spoorverbinding met Nijmegen tot stand. Deze spoorlijn werd weer in opdracht van de Staat der Nederlanden aangelegd, het was één van de lijnen die in het kader van de "Derde Staatsaanleg" werd gebouwd. Deze Maaslijn, ook wel eens de Heilige Lijn genoemd, sluit bij Blerick aan op het spoor vanuit Eindhoven. In datzelfde Blerick, dat destijds nog een zelfstandig dorp tegenover Venlo was, ontstond een groot rangeerterrein en een werkplaats. Zo groeide Venlo uit tot een een belangrijk spoorknooppunt. Al het treinverkeer van en naar Linburg ging langs dit station, de spoorlijn Eindhoven-Weert bestond immers nog niet. Maar het had ook een keerzijde, op gezette tijden was het station compleet verstopt. En waar diverse plaatsen bij uitbreiding van het station een groter en meer representatief stationsgebouw kregen, moest Venlo het met haar semi-permanente exemplaar doen…
Vooral het goederenvervoer werd erg belangrijk, mede dankzij de opkomst van de Limburgse mijnen. Er waren niet minder dan drie goederenemplacementen en rangeerterreinen in en om Venlo. Naast het emplacement op dit station beschikte Staatsspoor ook nog over een uitgebreid emplacement in Blerick. En dan was er ook nog het goederenstation Oostsingel van de CME. Die laatste had trouwens een nogal zieltogend bestaan, de spoorlijn naar Wesel en verder bleek -eigenlijk al sinds de aanleg- zwaar verliesgevend te zijn, in 1936 werd alle treinverkeer tussen Venlo en Straelen gestaakt. Station Oostsingel scheen toen al enkele jaren tevoren te zijn opgeheven, of dit daadwerkelijk zo was heb ik (nog) niet kunnen achterhalen…

Boven: Het stationsgebouw van station Venlo Oostsingel. Dit station stond destijds aan de Deken van Oppensingel, die destijds Hamburgersingel heette. En dat was waarschijnlijk niet toevallig; dit was het station van de Duitse maatschappij Cöln-Mindener Eissenbahn (CME) aan de lijn naat Hamburg. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat die verbinding werd doorgetrokken naar Parijs, maar daar kwam uiteindelijk niets van terecht. Hoewel het gebouw anders doet vermoeden was Venlo Oostsingel een goederenstation, de reizigerstreinen reden door naar het Staatsspoorstation. In 1936 werd het station opgeheven. tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het echter weer tijdelijk in dienst gesteld, de Duitsers gebruikten het voornamelijk voor de deportatie van Joodse inwoners. In september 1944 werd het station wederom gesloten, ditmaal voorgoed. Op de plaats van het voormalige stationsgebouw staat nu Museum van Bommel van Dam.
.

Onder: Een platte grondje van Venlo, zeer waarschijnlijk uit het begin van de jaren zeventig van de negentiende eeuw. De spoorlijn naar Straelen is al wel ingetekend, station Oostsingel nog niet. Op dit kaartje is goed te zien dat deze spoorlijn naar Duitsland in de "verkeerde", namelijk in noordwestelijke, richting begint. Direct na het station maakte de spoorlijn een scherpe bocht naar rechts, vanaf dat moment ging het in een vrijwel rechte lijn naar Wesel. De vestingwerken zijn op dit kaartje in het noorden van de stad nog aanwezig, in het zuiden en oosten zijn ze inmiddels opgeruimd…
.

Onder: Het "hoofdgebouw" (van een echt stationsgebouw was immers geen sprake) stond ongeveer op deze plek. Om precies te zijn: iets meer naar links, richting de Keulerstraat. Dat gebouw bleef nog lang nadat het goederenemplacement was opgeruimd bestaan, pas aan het einde van de jaren zestig werd het alsnog gesloopt. Het museumgebouw Van Bommel Van Dam, dat dus deels op de plaats van dat vroegere station staat, is inmiddels gesloten. De museumcollectie verhuisd naar een nieuwe locatie, het voormalige postkantoor aan de Keulsepoort,
.

Onder: De Burgemeester van Rijnsingel, met aan de linkerkant het Julianapark. Oorspronkelijk heette deze straat Oostsingel, het naastgelegen park werd aan het begin van de jaren vijftig aangelegd op de plek waar het emplacement van station Venlo Oostsingel was. Oorspronkelijk waren hier de oostelijke verdedigingswerken, waaronder de Enveloppe Van Duyn. Kort nadat de vestingstatus werd opgeheven kwam hier het goederenemplacement voor de spoorlijn naar het Duitse Straelen. Na de Tweede Wereldoorlog werd het emplacement definitief opgeruimd, waarna het terrein werd opgehoogd ten behoeve van de aanleg van het park. Voor het ophogen werd onder meer het puin van de verwoestte binnenstad gebruikt. In het jaar 2000 werd het park heringericht…
.

Onder: Aan diezelfde Burgemeester van Rijnsingel staat nog een soort herinnering aan het vroegere station Oostsingel. Dit appartementencomplex draagt de naam "Kölleminder", Venloos voor Cölm-Mindener…
.