MAASTRICHT
Interieur
| Het
publieke gedeelte van het stationsgebouw bestaat uit twee delen, naast
de imposante stationshal is er ook een lange corridor richting de
kopsporen. Deze lange gang en de stationshal werden aanvankelijk gescheiden
door drie grote gemetselde bogen, waarvan er nu nog twee over zijn.
De oorspronkelijke functies van die drie doorgangen staan er nog altijd
boven. De -sinds lang tijd- afgesloten linkerboog was vroeger de toegang
naar de visitatieruimte, waar de aankomende en vertrekkende reizigers
en hun bagage werden gecontroleerd. De visitatieruimte is al tijden
niet meer in gebruik. De boog is dichtgemaakt en de ruimte hierachter
wordt nu gebruikt als personeelsruimte. De middelste en de rechterboog markeerden een strikte scheiding in de looproutes van de vertrekkende en aankomende reizigers. Onder de linkerboog (lees: middelste boog) kwamen de aankomende reizigers de stationshal binnen, om vervolgens direct rechtsaf naar de toenmalige uitgang te gaan. Via de rechterboog maakten de vertrekkende reizigers hun gang naar het perron. Aan deze kant van de gang bevonden zich dan ook de wachtkamers en het restaurant. De voormalige wachtkamers hebben tegenwoordig allang een commerciële invulling, zoals dat zo mooi genoemd wordt. Het restaurant bestaat nog altijd. Nog even terug naar de bogen voor de vertrekkende aankomende reizigers. Tussen deze twee bogen zit tegenwoordig een informatieloket, maar in heel vroeger tijden heeft er ook een loketje gezeten. Hier werden vroeger de -verplichte- in- en uitgangscontroles gehouden. Boven dit loket is een bijzonder fraai tegeltableau aangebracht. Het was een geschenk van de Maastrichtse aardewerkfabrikant "Sphinx" (daar zijn ze weer…) aan de Nederlandse Spoorwegen ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van het spoor in Nederland. Het tableau heeft een opvallende vorm. Het is zo vormgegeven dat het precies tussen de twee bogen inpast. Het tableau bestaat uit niet minder dan 177 tegeltjes. Het heeft overigens maar heel weinig gescheeld of het tableau had tegenwoordig niet eens meer bestaan. In het midden van de jaren tachtig was het tableau in een zeer slechte staat. Een groot aantal tegeltjes dreigde los te laten en werden uit voorzorg van de muur verwijderd. De tegeltjes bleven echter wel bewaard, althans; dat was de bedoeling. Tijdens de grote verbouwing van het station wilde men aanvankelijk nog het tableau in oude staat herstellen. Men had de verwijderde tegeltjes immers bewaard, dacht men. Maar de zakken waar deze in werden bewaard bleken ineens spoorloos te zijn verdwenen! Mogelijk werd het tijdens de verbouwing voor sloopafval aangezien en weggegooid. Bijna stond men op het punt om het restand van het tableau nu ook maar weg te halen, toen men bij toeval de ontwerptekening van het tableau in handen kreeg. In plaats van de definitieve verwijdering werd nu alsnog gekozen voor de volledige restauratie van het unieke tableau. Mede dankzij de financiële ondersteuning van… Koninklijke Sphinx werd door beeldend kunstenaar Daan Wildschut het tableau weer in ere hersteld, deels met de originele tegeltjes, deels met reproducties. En zo kon in 1988, bijna vijftig jaar na de onthulling van het originele tableau en één jaar voor het 150-jarig jubileum van de NS het herstelde tableau opnieuw worden onthuld. |
 |
|
|
 |
 |
|
|
|
[ Vorige pagina ]
|
[ Volgende pagina ]
|
|
|
versie: 19-01-2011