HEILOO
 | ||
| Afkorting: | Hlo | |
| Maatschappij: | Nederlandse Spoorwegen (NS) | |
| Architect: | C. Douma | |
| Bouwjaar: | 1978 | |
| Baanvak: | Uitgeest-Alkmaar | |
| Het Noord
Hollandse dorp Heiloo ligt enkele kilometers ten zuidwesten van Alkmaar en is
bij gelovigen én spoorliefhebbers vooral bekend van haar bedevaartsoord
Onze-Lieve-Vrouwe ter Nood, dat tot en met 2013 een eigen spoorhalte had. Heiloo
is een echte forenzenplaats. Dit dankt het aan haar gunstige ligging, niet ver
van zee en vlakbij Alkmaar en -bovenal- dankzij haar uitstekende verbindingen,
zowel over de weg als over het spoor. Ook wonen er opvallend veel welgestelden,
niet voor niets wordt Heiloo het "Wassenaar van Amsterdam" genoemd.
Maar ondanks die wat chique uitstraling moest Heiloo het heel lang met een beschamend
eenvoudig stationnetje doen. Als in het voorjaar van 1867 de spoorverbinding tussen Alkmaar en Uitgeest in gebruik wordt genomen krijgt ook Heiloo haar eerste station, al was van een echt station de eerste jaren nauwelijks sprake. Het was toen niet veel meer dan een onbemande stopplaats. Pas rond 1879 kreeg het een haltegebouwtje, toen een bij het perron staande dienstwoning werd uitgebouwd en geschikt gemaakt voor kaartverkoop. Ook kwam er een wachtruimte. Aan het begin van de jaren dertig van de twintigste eeuw ondergaat het station haar tot nu toe grootste transformatie. De elektrificatie van het spoor tussen Amsterdam en Alkmaar was aanleiding om de meeste tussenliggende stations (ook die van Heiloo) van een eilandperron te voorzien. Ook werden diverse stationsgebouwen vervangen door nieuwbouw. Ook Heiloo kreeg een nieuw stationsgebouw en opnieuw kwam het er maar bekaaid van af. Het gebouw bestond uit een simpel onderkomen voor de kaartverkoop en een forse bagage/goederenafdeling. De laatste besloeg zo'n tweederde van het gebouw, dat daardoor meer weg had van een loods met een aangebouwd kantoortje. Het vernieuwde station werd in 1931 in gebruik genomen. Mede dankzij het spoor werd Heiloo een forenzenplaats. Vooral aan het begin van de twintigste eeuw groeide de plaats sterk, en ook in de jaren na de Tweede Wereldoorlog bleef het inwonertal gestaag toenemen. Datzelfde gold uiteraard ook voor het aantal treinreizigers, die dagelijks van het station gebruik maakten. Het station had echter nog altijd een povere uitstraling en door de economische situatie in ons land leek hier lange tijd weinig verandering in te komen. Toch kreeg Heiloo in 1978 een nieuw station en het werd niet eens een gestandaardiseerd ontwerp. Integendeel, zelfs! Het nieuwe station werd gebouwd naar een ontwerp van architect C. Douma, die het bestaande eilandperron als uitgangspunt nam. Hierop werd een eenvoudig ogend stationsgebouw geplaatst, met daarin loketten, wat dienstruimten en een wachtgelegenheid. Desondanks beschikte het over aanzielijk meer comfort voor de reiziger. Dat comfort kwam vooral dankzij de toevoeging van een 85 meter lange perronoverkapping, die over de gehele breedte van het perron uitstrekte. Het was toen nog vrij bijzonder dat een station als dat van Heiloo over zo'n riante perronbeschutting mocht beschikken, tegelijk werd hiermee aangetoond dat ook kleinere stations een fatsoenlijke accommodatie verdienden en dat het ook zonder "standaard-oplossing" kon. Het nieuwe station werd in het najaar van 1978 in gebruik genomen. Het station is in de afgelopen decennia nauwelijks veranderd, al lijkt dit op het eerste gezicht niet zo. Dat beeld wordt vooral bepaald door de sterk veranderde omgeving, en dan met name het gebied direct ten oosten van het station. Vanaf de Stationsweg is het station nauwelijks meer te zien. De toegang naar het station oogt erg rommelig, en dat wordt niet alleen veroorzaakt door de ov-poortjes. Het loket werd in de jaren negentig omgebouwd tot Wizzl, later werd het een Kiosk. Ook kwam er een bloemenzaak. Beiden zijn inmiddels verdwenen, maar in het vroegere halletje zijn nog altijd versnaperingen te koop. De wachtruimte oogt anno 2023 afgesloten. Tot slot mag de vroegere halte OLV ter Nood niet onvermeld blijven. Dit was een facultatieve halve, gelegen op zo'n 3,5 kilometer ten zuidwesten van station Heiloo. De halte stond nabij het gelijknamige bedevaartsoord en werd gemiddeld zo´n vijftien keer per jaar gebruikt. Aanvankelijk waren er twee perrons, maar vanaf de jaren negentig was dit er nog maar één. Reizigers moesten vanaf dat moment na afloop altijd via Heiloo reizen. Eind 2013 werd de halte definitief opgeheven, na bijna honderd jaar te hebben bestaan. Het restant van het perron ligt er nog altijd, maar is niet meer toegankelijk. Overigens was dat nu precies waarom die roemruchte halte moest worden geschrapt… |  .
 |
 |
 |
| |
 |  |
| |
 |  |
 | |
.jpg){kind=link}
|
|
versie: 5-04-2023