Toen het station in gebruik werd genomen behoorde het tot één van de grootste stations van Nederland. Lange tijd waren de zeven vertreksporen (de sporen 3a/b en 6 a/b tellen immers dubbel!) meer dan voldoende. In de jaren vijftig moest het station echter met een extra perron worden uitgebreid. Bij deze uitbreiding kreeg het station eindelijk in- en uitgangen aan de achterzijde van het station! Er was oorspronkelijk wel een uitgangsgebouwtje aan deze kant van het stationscomplex, maar om onduidelijke redenen werd deze nooit gebruikt.
Het nieuwe gedeelte werd ontworpen door architect Van der Gaast. Het werd een moderne betonnen constructie, waarin veel glas was verwerkt. Helaas deed dit nieuwe gedeelte afbreuk aan de rest van het station. Ik ben een groot liefhebber van het werk van Van der Gaast, maar hier sloeg hij (helaas) de plank finaal mis. Op zich zijn het best wel mooie, sierlijke perrongebouwtjes. Met hun gebogen dakluifels doen ze wel wat aan het vroege werk van Van Ravesteyn denken, maar het past gewoon niet bij het karakter van het station.
Aan het begin van de jaren zeventig werd dit derde perron aan weerszijden een flink stuk uitgebreid, om zo de lange intercitytreinen naar Maastricht en Heerlen te kunnen bedienen. Meer dan 35 jaar lang werd spoor 8 hét perron voor de vertrekkende en aankomende intercity's naar of vanuit Limburg. Aanvankelijk vertrokken de treinen vanuit Zantvoort, maar vanaf het einde van de jaren negentig werd Haarlem de startplaats. In december 2006 kwam er helaas een einde aan deze dienst, toen deze treinen voortaan vanuit Alkmaar gingen vertrekken.
Nog zo'n misser is het kantoorgebouw dat aan de achterzijde van het station staat. Dit gebouw werd in 1997 ontworpen door architect Uytenhaak, in opdracht van de Rijksgebouwendienst. Het gebouw is grotendeels in gebruik bij de Korps Landelijke Politiediensten (KLPD), maar bevat ook een ingang voor het station. Daar zijn ook enkele winkels te vinden.
Ook in het "oude deel" van het station zijn in de loop van de tijd veranderingen aangebracht, die niet altijd even geslaagd zijn. Een voorbeeld hiervan zijn de frisdrankautomaten die in een wand van één van de perrongebouwen werd ingebouwd. Ook de verlichting aan de zuidelijke perronkap verdient geen schoonheidsprijs. De grootste afknapper vind ik persoonlijk de glazen liften op de perrons. Goed, de oude gemetselde liftschachten van weleer waren ook geen architectonisch wonder, maar het had best wel met wat meer respect voor het monumentale station gekund. Het Haagse station Hollands Spoor (daar is 'ie weer…) is een mooi voorbeeld hoe het óók kan…

Boven: De achterzijde van het station. Aan de westkant is het gebouw uit de jaren vijftig nog deels intact. Let ook op de houten deuren links op de foto.

Onder: Dezelfde stationsingang aan het Kennemerplein in de jaren zestig. Dit gebouwtje -gebouwd in 1964- was een volwaardig stationsgebouwtje, compleet met loketten! Het werd in 1996 gesloopt.

Onder: Diverse moderne aanpassingen samengevat in één foto. Vooral de glazen liftschacht en de frisdrankautomaat (op de achtergrond) ontsieren het perron. Ook de hangende lichtarmaturen aan de perronoverkapping verdienen geen schoonheidsprijs, letterlijk en figuurlijk!

Onder: De constructie heeft op zich best wel iets sierlijks. Ter hoogte van de trap veranderen de betonnen ondersteuningen in portalen. Zelfs aan de vormgeving van de leuningen besteedde Van der Gaast aandacht...

Onder (beide afbeeldingen): Nog zo'n misser is dit -in 1997 gebouwde- zogenaamde "dynamische kantoor" aan de achterzijde van het station. Net als de perronluifel uit 1953 past het totaal niet bij het karakter van het station.