Bij de opsomming van de voornaamste verbouwingen op de vorige pagina betrof het enkel de veranderingen aan het stationsgebouw. Hierdoor was de meest ingrijpende vooroorlogse wijziging buiten beschouwing gelaten, namelijk de uitbreiding van het emplacement. Daarbij kreeg het station tevens een nieuw eilandperron, met daarop een bijna 110 meter lange geklonken overkapping. Dat perron werd via een overdekte loopbrug bereikbaar. Ook kwam er een nieuwe locomotievenloods en werd er naast het station een forse watertoren gebouwd. De werkzaamheden vonden rond het jaar 1925 plaats.
Eén van de redenen voor deze verbouwing was het toegenomen treinverkeer. Zo werd de voetbrug vooral gebouwd vanwege de voorbijrazende internationale treinen van en naar Vlissingen. Daarnaast werden er op dat moment drie interlokale tramlijnen aangelegd, die in en bij Goes haar vertrekpunt hadden. Het station werd hierdoor een spoorknooppunt. Al in 1914 was de Spoorweg-Maatschappij Zuid-Beveland opgericht, met als doel de aanleg van meerdere lokaalspoorlijnen in Zuid Beveland. Dit waren de lijnen Goes-Wemeldinge, Goes-Wolphaartsdijkse Veer en Goes-Hoedekenskerke-Goes. Maar door allerlei omstandigheden, waaronder het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog) duurde het nog tot 1927 voordat de genoemde lijnen in gebruik konden worden genomen. Bovendien werden ze uiteindelijk als tramlijnen gebouwd. Dit was eenvoudiger en goedkoper dan een lokaalspoor.
De tramlijnen waren trouwens geen succes, ze werden gebouwd in een tijd dat de autobus reeds haar opmars maakte. De tramlijnen naar Wemeldinge en Wolphaartdijkse Veer werden al na zeven jaar geschrapt. De “Ringlijn” hield het wat langer vol, maar ook deze was zeer onrendabel. Het westelijke deel van die lijn werd later omgebouwd tot goederenspoorlijn voor het nieuwe havengebied Vlissingen Oost. Goederentreinen werden een vertrouwd beeld op station Goes, helemaal toen ook deze stad een eigen goederenlijntje naar haar havengebied kreeg. Die lijn was trouwens geen succes, in de jaren tachtig werd deze opgebroken.
Het oude station Goes  kreeg in de jaren zeventig van de vorige eeuw nog één grote verbouwing. Reeds in de jaren zestig was de stalen loopbrug over de sporen gesloopt en vervangen door een beveiligd overpad. Maar vanuit het oogpunt van veiligheid was dit niet bepaald een ideale oplossing. In 1972 werd daarom het overpad vervangen door een perrontunnel. Deze werd bereikbaar middels een overdekte trap op het eerste perron, opzij van het stationsgebouw. Het leverde een looproute op die als omslachtig werd ervaren. Daarbij moet wel worden opgemerkt dat die tunnel en de bijbehorende trappen op ongeveer dezelfde plek als de vroegere luchtbrug zijn gebouwd. Het bewijst maar weer eens dat beleving aan verandering onderhevig is. Maar voor het stationsgebouw betekende de ingebruikname van het tunneltje het begin van het einde.
In 1973 benaderde de toenmalige PTT de NS, met de vraag of er weer een samenbouw mogelijk was. De combinatie postkantoor/stationsgebouw -zoals een jaar eerder in Steenwijk gereed was gekomen- beviel kennelijk goed, en in Goes moest een nieuw postkantoor worden gerealiseerd. De NS had hier wel oren naar, zij wilden immers al langer van het oude stationsgebouw af. Het voldeed niet meer en ook de bouwkundige staat van het veelvuldig vertimmerde bouwwerk was niet best meer. Ook de gemeente Goes zag wel wat in een dergelijke samenbouw, niet in de laatste plaats omdat er op die manier een behoorlijk omvangrijk “stationsgebouw” zou komen. Om deze nog wat verder te vergroten werd zelfs gedacht aan een soort evenementenhal, of in ieder geval een groot horecabedrijf. Deze zou dan moeten komen op de plaats van hotel Terminus. Alsof dat geen horecabedrijf was…
Die “feestzaal” viel trouwens al snel af. Dit was voor het toenmalige gemeentebestuur kennelijk een domper, vooral nadat bleek hoeveel ruimte NS hoor haarzelf had gereserveerd; niet veel, dus. In feite was een plaatskaartenkantoor, een bescheiden restaurant, wat dienstruimten en een overdekte doorloop naar de trap van de perrontunnel genoeg. Om tegemoet te komen aan het verlangen naar afdoende bouwmassa werd besloten om op het stationsgedeelte twee extra bouwlagen toe te voegen. Hierin kwamen verhuurbare kantoorruimten. Uiteindelijk kwam het nieuwe stationscomplex in het najaar van 1982 gereed, zo’n negen jaar nadat de eerste verkennende gesprekken tussen PTT en NS begonnen...