Boven: Het inmiddels gesloopte stationsgebouw uit 1969 zag er op het eerste gezicht weinig opzienbarend uit, het deed zelfs wat grauw en smoezelig aan. Toch had het best wel war interessante details. Zo was de ingang in de linker zijgevel. Dit omdat het station aan een drukke, provinciale weg staat, zodoende bleef er nog wat ruimte over voor een klein pleintje. Het stationsgebouw werd hierdoor wat langgerekt. De zijdelings geplaatste ingang had trouwens nóg een voordeel; op deze manier stonden de ingang en de trap naar de perrontunnel in één lijn, wat uiteraard erg handig is bij een station dat voornamelijk door forenzen wordt gebruikt. Opvallend is ook de locatie van het station, ze staat in het uiterste zuidwesten van het dorp, aan de rand van het Noordhollands Duinreservaat. Dit maakt dat het station ook veel door toeristen wordt gebruikt. Met gemiddeld 7500 reizigers per dag is dit één van de drukkere stations aan de spoorlijn Amsterdam-Den Helder. Overigens zal dat aantal reizigers als gevolg van de coronacrisis nu wel aanzienlijk lager liggen...
.

Onder: Het eerste stationsgebouw van Castricum werd in 1867 in gebruik genomen, gelijktijdig met de spoorlijn Alkmaar-Uitgeest. Dit is een deel van de Staatsspoorlijn Den Helder-Amsterdam, het stationsgebouw was dan ook een standaardstationsgebouw van het type 5e klasse. Zoals gebruikelijk bij dit type gebouw moest ook dit exemplaar op een gegeven moment worden vergroot, dit gebeurde rond 1912. Daarbij kreeg het een nogal merkwaardige aanbouw, die deels uit twee bouwlagen en deels éénlaags was. het nog wat lagere aanbouwtje werd in 1931 gebouwd, hierin bevond zich de trap naar de perrontunnel. deze foto werd kort voor de afbraak gemaakt. Let ook op de Chevrolet (vermoedelijk een Bel Air uit 1966), die voor het stationsgebouw geparkeerd staat.
.

Onder: Het tweede stationsgebouw werd in het voorjaar van 1969 in gebruik genomen. Ten opzichte van het "Waterstaatgebouw" van voorheen was het gebouw aanzienlijk groter geworden. Naast de loketten en dienstruimten waren er winkeltjes, een restaurant en er was zelfs een VVV-kantoor. De keerzijde was dat er behoorlijk op het bouwbudget moest worden beknibbeld. Zo werd de fietsenstalling zelfs (deels) opgebouwd met betonnen sierblokken, de wanden van het stationsgebouw bestonden uit betonsteen, hout en glas. Het restaurant bevond zich in het rechterdeel van het gebouw. Het had een eigen toegang aan de straatzijde, maar het was uiteraard ook vanuit de hal te bereiken. Ook nu staat er weer een Amerikaanse slee voor het stationsgebouw, zou deze van dezelfde eigenaar zijn geweest als die op de foto hiernaasr..?
.

Onder (beide foto's): Hoewel de buitenkant van het gebouw anders deed vermoeden zag het interieur van het gebouw er behoorlijk verzorgd uit, waarbij vooral de plafondbekleding direct opviel. Het plaatskaartenkantoor was aan de linkerkant. Station Castricum heeft in ieder geval tot het einde van de jaren negentig bemensde loketten gehad, daarna werd de ruimte een Wizzl. Op deze foto uit 2017 is te zien dat er toen een Kiosk was. Het restaurant bevond zich achter de glazen wand op de achtergrond. Prominent op de voorgrond is de trap naat de perrontunnel te zien, met daarnaast -op de wand van het plaatskaartenkantoor- een opvallend kunstwerk (foto rechtsonder). Het wandkeramiek werd rond 1970 gemaakt door patiënten van de naburige kliniek "Bosch en Duin" en geeft een kleurrijke impressie van het strandleven. Of dit bijzondere kunstwerk ook een plekje kreeg in het vernieuwde station is mij vooralsnog niet bekend...
.

Onder: Het perron is al sinds jaar en dag bereikbaar via een wat krap ogende tunnel, die al sinds 1931 bestaat. Die onderdoorgang was aanvankelijk te bereiken via een overdekte trap, die als een aanbouw tegen het stationsgebouw was geplaatst. Diezelfde trap bleef gehandhaafd bij het tweede stationsgebouw, dat er letterlijk omheen werd gebouwd. Voor het nieuwe, huidige stationsgebouw werd een nieuwe en bredere trap gebouwd. De tunnel bleef wel bestaan, al is ze inmiddels wel opnieuw betegeld...
.

Onder: Station Castricum heeft één eilandperron, dat tegenwoordig circa 340 meter lang is. Omdat het spoor hier in een ruime boog is aangelegd heeft ook het perron een opvallende, gebogen vorm. Het werd in 1931 in gebruik genomen, vanaf dat moment kon het spoor ook elektrisch worden bereden. In datzelfde jaar werd ook de monumentale overkapping gebouwd, één van de laatste met een klassieke, geklonken constructie, overigens. De perronoverkapping is trouwens een gemeentelijk monument.
.