Zoals op de eerste pagina al aangegeven werd Beverwijk gebouwd naar een ontwerp van ingenieur G.J. van der Grinten.Van der Grinten, die in 1954 de prestigieuze Prix de Rome (een belangrijke aanmoedigingsprijs voor jonge architecten en kunstenaars) won, werkte in die tijd parttime voor de NS. Daar zou hij maar een jaar of zes jaar werkzaam zijn, het aantal stations door hem ontworpen is daardoor gering. Naast dit station is dat van Den Helder het enige andere station dat van zijn hand was. ook ontwierp Van der Grinten de monumentale overkapping van station Schiedam Centrum. Bij de twee stationsgebouwen zijn schuine lijnen een terugkerend kenmerk. Die zijn trouwens bij het stationsgebouw van Den Helder het meest nadrukkelijk aanwezig. Het opvallende zeshoekige gebouw moest daar een soort schakel tussen twee stadshelften vormen, die toen (en nog, trouwens) door een grote open ruimte werden gescheiden. In Beverwijk stond de architect voor een vegelijkbare uitdaging. Ook hier is sprake van een enorme open ruimte, die door het verplaatsen van het station alleen maar groter was geworden. Van der Grinten ontwierp daarom een soort haakvormig stationsgebouw, waarbij een (klein) deel van de noordelijke rand van het plein wordt afgebakend. Toch is het een wat merkwaardige opstelling, het stationsgebouw is voor een deel met de achterzijde naar het centrum gericht. Ook kreeg het gebouw een bijzondere vorm. Feitelijk bestaat ze uit twee aparte delen, een ingangsgebouw en haaks daarop een meer gesloten bouwdeel. In die laatste was vroeger een restaurant en de fietsenstalling. Die fietsenstalling werd enige jaren geleden verplaatst naar een grotere, ondergrondse ruimte, onder het Stationsplein. Ook het stationsrestaurant is allang verdwenen, hier zitten tegenwoordig een dönerzaak, een bloemenkiosk en een rijschool. De vorm van dit bouwdeel is opvallend, al is dit vanaf de straatkant niet zo goed te zien. het heeft een soort trapeziumvorm, waarbij de gevel aan het spoor aanzienlijk breder is dan de tegenoverliggende wand aan de Wijckermolen. Het dak heeft aan de pleinzijde een hoge lichtstraat, die was ten behoeve van het restaurant. Over de gehele gevellengte loopt het dak hier door in een brede luifel, zodat een soort overdekte looproute naar de perrontunnel is gecreëerd. De gevel zelf heeft aan deze kant veel glas en datzelfde geldt ook voor een groot deel van de gevel aan de Wijckermolen, al is deze al sinds jaar en dag dichtgeplakt. De overige wanden bestaan uit grauw metselwerk.
Het ingangsgedeelte bestaat voor een groot gedeelte uit glas, waardoor het interieur bijzonder licht is. Het hoog oplopende en ver naar voren strekkende dak doet denken aan een kleinere versie van het stationsgebouw van Venlo en ook nu markeert het duidelijk de ingang. De voorgevel was trouwens ooit een stuk minder groot dan nu het geval is. Het rechter deel, waar nu ISOO zit, werd pas een jaar of twintig geleden gebouwd. Vóór die tijd was het een "loze", overdekte plek. Aan de linkerkant is een gemetselde toren, die -net als bijna alle andere stationstorens uit die tijd- tevens de schoorsteen is. De toren lijkt op het eerste gezicht erg onopvallend te zijn, maar wie heel goed kijkt ziet dat deze een driehoekige plattegrond heeft. Ook dit valt vanaf de straat bijna niet op en zelfs vanaf het perron, waar de punt naar toe is gericht, is dit nauwelijks waar te nemen. De toren heeft uitsluitend aan de voorzijde een uurwerk (van Eijsbouts) en is bepaald niet hoog te noemen, hooguit een meter of twaalf…
De twee bouwdelen worden gescheiden (óf juist verbonden!) door de perrontunnel. Zoals al eerder aangegeven is deze rechtstreeks vanaf de straat te bereiken, iets wat in 1960 nog heel ongebruikelijk was. Uiteraard kan men ook vanuit de hal naar de onderdoorgang, via een zijdeur in de hal. Sinds enige jaren is de onderdoorgang met ov-poortjes afgesloten. Beverwijk was ooit één van de allereerste stations waar de werden geïnstalleerd en in gebruik werden genomen…

Boven en onder: Het wat merkwaardig gevormde stationsgebouw bestaat feitelijk uit twee delen. Aan de rechterkant is het hoofddeel met de toren en aan de linkerkant is nog net een deel van de haaks geplaatste vleugel te zien. De beide bouwdelen worden gekoppeld door de perrontunnel, die bij de toren is. Dat torentje, die trouwens opvallend laag is, heeft een driehoekige plattegrond en heeft uitsluitend aan de voorzijde een uurwerk van Eijsbouts. Hadden ook de zijgevels een uurwerk gehad dan was de driehoekige vorm wellicht beter te zien geweest. De toren is tevens de schoorsteen...
.

Onder: De hal is dankzij het vele glas erg licht. Loketten zijn er allang niet meer. Aan het einde van de jaren negentig werd de loketruimte omgebouwd tot "Wizzl", waar aanvankelijk ook treinkaartjes te koop waren. Inmiddels is dit een Kiosk, treinkaartjes kunnen tegenwoordig alleen nog via de automaat worden gekocht.
.

Onder: Zo zag de hal er oorspronkelijk uit. Ooit was de gehele ruimte afgewerkt met gelakte schrootjes, maar die zijn -helaas- allang verdwenen. Datzelfde geldt ook voor de glazen zijgevel, evenals de rij stoeltjes die ervoor stond. De vloer is waarschijnlijk nog wel origineel...
.

Onder: Dit was het restaurant. Duidelijk zichtbaar is dat ook deze ruimte erg licht is. Dit komt mede door het schuine dak van dit gedeelte, waardoor een extra rij vensters kon worden geplaatst. En ook hier werden schrootjes gebruikt voor de afwerking. Het restaurant sloot rond de laatste eeuwwisseling, de ruimte werd vervolgens in meerdere delen gesplitst. Het deel op de achtergrond werd een bloemenwinkel, op de plek waar de fotograaf stond is nu een rijschool...
.

Onder: Het huidige stationsgebouw bestaat bijna zestig jaar en lijkt in al die tijd nauwelijks veranderd te zijn. Toch is er een duidelijke wijziging doorgevoerd, het rechterdeel van het stationsgebouw werd pas een jaar of twintig geleden gebouwd. In die nieuwe ruimte werd aanvankelijk een uitzendbureau ondergebracht. Sinds enige jaren biedt het onderdak aan "ISOO", een ontmoetingsruimte voor amateur- en beroepsfotografen.
.

Onder: De perrontunnel, gezien in de richting van de perrontrappen. . De tunnel dient louter en alleen voor het bereiken van de twee perrons, het station kent geen toegang aan de achterzijde. Wat vooral opvalt is dat de doorgang nogal smal oogt In de periode 1999-2000 werd de tunnel gerenoveerd, er werden liften geïnstalleerd en de wanden werden opnieuw betegeld. Ook werden de trapopeningen groter, zodat er iets meer daglicht in de onderdoorgang kwam.
.

Onder: De beeldengroep "Mens-Stad-Levem", op het grote plein voor het station. Het werd gemaakt door de Limburgse kunstenares A.M. Leenders-Kusters, ter gelegenheid van de opening van het nieuwe stationsgebouw. Oorspronkelijk stond het aan het Halve Maan, tegenover het station. Daar moest het een jaar of tien geleden verdwijnen vanwege herinrichting van het gebied. Na een aantal jaren op een tijdelijke plek elders in de stad te hebben gestaan keerde het in 2015 weer terug, zij het nu aan de andere kant van het grote plein...
.