Boven: De afmetingen van de hoge hal mogen er zijn: ongeveer 40 meter lang, ruim 20 meter breed en zo'n 15 meter hoog (geschat). Toch lijkt de ruimte, door de goede verhoudingen in de afmetingen, veel minder groot dan deze in werkelijkheid is. Toen het station in gebruik werd genomen was de hal veruit de grootste in haar soort van ons land en bijna twee keer zo groot als dat van station Maastricht, dat tot dan toe de grootste was. In de afgelopen decennia is de inrichting en het gebruik van de hal behoorlijk veranderd, maar tegenwoordig straalt het weer de monumentaliteit van weleer uit. Ook nu de hal een klein overdekt winkelcentrum is geworden, waarbij men er voor gezorgd heeft dat de winkels in de zijbeuken van de hal zijn geplaatst (dat is in het verleden wel eens anders geweest). En ook die houten banken, die overigens nog niet eens zo heel lang geleden zijn geplaatst, misstaan eigenlijk helemaal niet. Dat deed trouwens wel een enorme buis van zo'n veertig meter lengte dat diagonaal in de hal heeft gehangen. Het was een kunstwerk van Rudi van de Wint en werd in 1977 geplaatst bij de ingebruikname van de metro. Een heel lang leven was dit "Ruimtediagonaal" niet beschoren, want al na een jaar of elf werd deze alweer verwijderd. Vermoedelijk wordt het maar door héél weinig mensen gemist...

Onder (beide afbeeldingen): De hal is in de loop van de tijd behoorlijk veranderd. Op de linkerfoto de hal zoals deze er oorspronkelijk uitzag. Een grote en vrij lege ruimte, met aan de rechterkant de loketten en daar tegenover (hier niet te zien) het restaurant. Links op de achtergrond is de doorgang naar de dwarshal. Een overzichtelijk geheel, dus. De loketten hadden halfronde muurtjes. Alhoewel het als een typisch stijlelement van dit station viel te beschouwen, had de architect dit echter niet als zodanig bedoeld. Schelling wilde in de eerste plaats de doorstroming aan het loket bevorderen. Kennelijk had men grote verwachtingen, want er waren in die tijd niet minder dan tien loketten. De rechterfoto dateert uit het begin of het midden van de jaren tachtig. De hal is inmiddels opgefleurd met planten, waarbij overigens lang niet iedereen gelukkig was met de vormgeving van de plantenbakken. Datzelfde gold uiteraard ook voor het al genoemde "Ruimtediagonaal", dat hier prominent het beeld doorsnijdt. Op de sokkel van het beeld is inmiddels een prullenbak gemonteerd, waarbij het kunstwerk wel wat geweld wordt aangedaan. De loketten hebben hier nog hun karakteristieke muurtjes, maar aan het einde van de jaren tachtig zou dat veranderen. Er kwam toen een nieuw lokettenfront, waarbij de karakteristieke muurtjes helaas het veld moesten ruimen. Het aantal loketten was overigens toen al aanzienlijk verminderd.

Onder: De muurschildering op de oostelijke wand. Hierop staan de geschiedenis en de ontwikkeling van de spoorwegen centraal, waarbij diverse stoomlocomotieven uit de (westerse) wereld zijn afgebeeld. Een aantal daarvan zijn direct herkenbaar. Aan de linkerkant zijn dit onder andere een Amerikaanse Norris 4-2-0 uit 1841, de "Arend" van 1839 en er is nog net een NRS serie 100 te herkennen. Aan de rechterkant zien de onder meer de beroemde "Rocket" van George Stephenson uit 1829, een Britse locomotief van het type Crewe (ook wel bekend als de Buddicom) uit 1845 en een NS serie 3500 "Blauwe Brabander". Op de voorgrond staan vijf van de meest vooraanstaande pioniers van het spoor (vlnr: John Blenkinsop, Marc Séguin, Richard Trevithick, Andrew Vivian en -uiterst rechts- George Stephenson) en ook James Watt (tweede van rechts), de uitvinder van de stoommachine, ontbreekt niet.

Onder: wandschildering op de westelijke wand, boven de doorgang naar de dwarshal en de perrontunnel. Ook hier is een diversiteit aan treinen te zien. Ditmaal voornamelijk Nederlands materieel, links stoom en rechts diesel en elektrisch. De kenner zal hier direct zien dat het elektrische treinstel het toen gebruikte kleurenschema van de dieseltrein heeft, en omgekeerd. Uiteraard ontbreekt het gevleugelde wiel niet. Aan de onderkant zijn diverse herkenbare gebouwen te herkennen. Links zijn dit bouwwerken uit wat de "oude wereld" genoemd werd, zoals een Egyptische piramide, de Wat Aram in Bankok en de Blauwe Moskee van Istanbul. Aan de rechterkant staan beroemde westerse gebouwen, zoals het Empire State Building (new York), de Sint Pieter (Rome), de Eiffeltoren en de Notre Dame (Parijs). De brug aan de linkerkant is zeer waarschijnlijk de spoorbrug van Quebec (en dus niet de wereldberoemde Forth-brug, al lijkt deze er wel wat op), die aan de rechterkant is mij niet bekend. Daaronder staan bekende en typische Nederlandse bouwwerken, zoals een molen, een watertoren en een ophaalbrug. Verder zien we de Domtoren, de Munttoren, de Beurs van Berlage en een paar Amsterdamse grachtenpanden.

Onder: Een detail van de oostelijke muurschildering, en wel van de wereldbol. Hierop staan diverse lijnen, voorstellende de diverse internationale spoorverbindingen. Eén van die lijnen is de verbinding tussen Amsterdam en Berlijn. Oorspronkelijk ontbrak deze lijn op de muurschildering. Alma, zelf een overtuigd socialist, had deze destijds bewust weggelaten omdat hij fel gekant was tegen het opkomende nazisme. Op het oog een vrij klein detail, maar wel één met een politieke boodschap! Het schijnt dat een glazenwasser die lijn er later alsnog heeft opgeschilderd. Wanneer dit is gedaan is niet bekend, wellicht dat dit kort na de bezetting is gedaan.

Onder: Op een prominente plaats in de hal, direct naast de trap naar de tram, staat dit natuurstenen beeld. "Terugblik" heet het officieel en het is de tegenhanger van de "Toekomst", het bronzen haut-reliëf aan de buitengevel. Het werd dan ook door dezelfde beeldhouwer gemaakt, ditmaal werd het vervaardigd van grijs Zweeds kalksteen. Oorspronkelijk stond het beeld op een gemetselde sokkel. Enige jaren geleden werd deze echter met tegels bekleed, hierbij werd het verlost van die stinkende afvalbak. Het beeld kreeg eveneens een opknapbeurt, waardoor het een tijdje niet in de hal te zien is geweest. Met die terugblik werd overigens gerefereerd aan het eeuwfeest van het Nederlandse spoor, hetzelfde thema is ook bij de wandschilderingen terug te vinden. Maar het vrouwenfiguur lijkt inmiddels ook terug te kijken (en misschien zelfs wel terug te verlangen) naar de tijd dat de hal nog gewoon een stationshal was. Doordat er nu een felgekleurd lokettenhok pal naast staat en de aankleding van de hal nu veel drukker is geworden valt het beeld helaas wat minder op...

Onder: In de dwarshal, waar deze overgaat in de hoge hal, is nog een kunstwerk van Peter Alma te zien. Het is een tegeltableau dat Alma maakte voor het Marnixbad. Toen dit zwembad en badhuis in 2004 werd gesloopt en vervangen door nieuwbouw bleef dit tableau bewaard. Het werd opgeknapt en kreeg enige jaren geleden haar nieuwe plek. Op zich past het best wel goed bij het station, ook al heeft het thema van het tableau helemaal niets met het spoor van doen...