Via de monumentale tunnel en de bijbehorende trap (zie vorige pagina) wordt het perron bereikt. Het station kent slechts één eilandperron, maar deze is met een totale lengte van ruim 570 meter opvalland lang. Zeker gezien de grootte van het station, Weert is namelijk - qua formaat én reizigersaantal - één van de kleinste intercitystations van ons land. Overigens is het noordelijke deel van het perron (langs spoor 2) aanzienlijk korter. Het zuidelijke deel van het perron bestaat uit twee perronfasen (spoor 3a en 3b) en is daardoor aanzienlijk langer.
Het perron wordt voor een groot gedeelte overdekt door een perronoverkapping, die -evenals het perron- opvallend lang is. De ruim 170 meter (geschat) lange kap hoort weliswaar bepaald niet tot de langste overkappingen, maar de lengte mag er beslist zijn! De kap is een grotere versie van de perronoverkapping van het station in Geldrop. De basis van de overkapping wordt ook hier gevormd door fraaie geklonken vakwerk boogspanten met aan weerszijden uitkragingen. Doordat de kap wat breder is dan die in Geldrop is de boogvorm in de spanten wat platter, en valt de constructie daardoor wat minder op. De kap zelf heeft een flauw hellende zadeldakvorm. In tegenstelling tot de overkapping in Geldrop heeft de kap in Weert geen lichtstroken.
Onder die lange overkapping staan drie perrongebouwen. Het oostelijk gelegen perrongebouw is de kleinste van de drie. Tegenwoordig is een deel van dit perrongebouw ingericht als wachtruimte. Welke functie het gebouw vroeger had weet ik niet precies. Wellicht dat hier vroeger toiletruimten waren, maar het zou ook kunnen dat hier een extra wachtkamer was, speciaal voor militairen van de in de nabijheid van het station gelegen kazernes.
Aan de andere kant van de perrontrap staat het middelste perrongebouw. Deze is veruit de grootste van de drie en was volledig ingericht voor het reizigersvervoer. In dit perrongebouw waren oorspronkelijk de twee wachtkamers (één voor de eerste en tweede klasse, en een voor de derde klasse) van het station. Tussen deze twee wachtkamers in zat het restaurant. Opmerkelijk gegeven is het feit dat reizigers met een eerste klas kaartje een aardig eindje moesten lopen om hun wachtkamer te bereiken, terwijl de wachtkamer derde klasse direct tegenover de perrontrap was. In de laatstgenoemde wachtkamer is sinds jaar en dag de NS-kiosk gevestigd, het voormalige restaurant en de vroegere wachtkamer 1e en 2e klasse zijn nu voornamelijk als dienstruimten in gebruik. Ook het westelijke perrongebouw bestaat tegenwoordig voornamelijk uit dienstruimten. Of dit altijd zo is geweest heb ik niet kunnen achterhalen. Tussen het middelste en het westelijke perrongebouw staat een opvallend hek. Dit fraaie hekwerk staat rondom een ovaalvormig gat, dat als lichtschacht dient voor de -onder dit deel van het perron gelegen- verkeerstunnel.

Boven: De perrongebouwen verkeren aan de buitenzijde nog bijna helemaal in originele staat. Zelfs de (meeste) vensters hebben nog de originele roedeverdeling. Rondom de deuren en bij de vensters is veel natuursteen (graniet) te zien. Let ook op de aangebouwde zitjes aan weerszijden van de deur. Deze hebben er altijd al gezeten, al vraag ik me wel af of de houten banken nog origineel zijn...

Onder: De perronoverkapping is een wat bredere (en vooral veel langere) versie van de overkapping van het station in Geldrop, dat overigens in dezelfde periode werd gebouwd. Met een lengte van ruim 170 meter is de kap behoorlijk lang, zeker gezien het relatief kleine formaat van het station...

Onder (beide afbeeldingen): De tableaus aan de perrongebouwen zijn uitgevoerd in een soort sectiel tegelwerk. Bij deze tableaus zijn de letters, cijfers, strepen en dergelijke samengesteld uit kleine tegeltjes en zijn er dus niet op geschilderd. Over het algemeen zijn de tableaus nog in uitstekende staat, al ontbreekt er bij sommige tableaus hier en daar een tegeltje( op de foto's niet te zien). Met name bij de randen is dit dan het geval.

Onder: Zorgelijk: in een deel van het middelste perrongebouw is spontaan scheurvorming ontstaan. In het najaar van 2009 werden de eerste scheuren ontdekt, zoals hier bij de vroegere ingang van de voormalige wachtkamer 1e en 2e klasse, aan de zijde van spoor 3a. In de afgelopen maanden zijn diverse metingen verricht en het lijkt er op dat het scheuren al sinds het voorjaar van 2010 lijkt te zijn gestopt. Hoe de scheuren zijn ontstaan is nog altijd een raadsel...

Onder: De wachtruimte in het oostelijke perrongebouw. Dat deze ruimte nog niet eens zo heel lang als zodanig in gebruik is, is aan de inrichting te zien. De opvallend hoog geplaatste vensters doen vermoeden dat hier vroeger een toiletruimte of een berging was, maar zeker weten doe ik dit niet...