VLISSINGEN
De teloorgang van een havenstation
| Op het
eerste gezicht lijkt het huidige station in de afgelopen 65 jaar nauwelijks
te zijn gewijzigd. Maar dat is schijn: er is best wel veel veranderd,
en niet alleen op en bij het station. De eerste grote verandering,
na de ingebruikname van het huidige station, was het gereedkomen van
de elektrificatie van de Zeeuwse lijn. De plannen hiertoe werden al
kort na de Tweede Wereldoorlog gemaakt, maar pas in het midden van
de jaren vijftig werd daadwerkelijk met de werkzaamheden begonnen.
Oorzaak hiervan moet ongetwijfeld worden gezocht bij de watersnoodramp
van 1 februari 1953, want -naar verluidt- stond men letterlijk op
het punt met de werkzaamheden te beginnen toen de ramp zich voltrok.
Uiteindelijk kwam het "onder de draad brengen" pas in het
late voorjaar van 1957 gereed, aanzienlijk later dan eigenlijk de
bedoeling was. Bij de feestelijke ingebruikname hiervan werd in de
hal van het Vlissingse station een bronzen beeld onthuld. Overigens
bleef Vlissingen tijdens de Watersnoodramp verhoudingsgewijs redelijk
gespaard, al kwam de stad wel onder water te staan en was ook hier
de schade groot… Diezelfde watersnoodramp gaf min of meer ook de aanzet tot de ontwikkeling van een nieuw havengebied ten oosten van Vlissingen. In die tijd was het goederenvervoer per spoor nog alom vertegenwoordigd op en bij het station en lag het haventerrein nog bezaaid met rails. Daarnaast hadden diverse bedrijven in Vlissingen een eigen spooraansluiting, waaronder scheepswerf "De Schelde", destijds veruit de grootste werkgever van de stad. Het was trouwens deze werf die een plek even buiten Vlissingen zocht om uit te kunnen breiden. Na de Watersnoodramp werd besloten een groot deel van de Zuid-Sloe in te polderen. Daarnaast zou een deel als nieuw havengebied worden ingericht. In 1964 opende Koningin Juliana de nieuwe Sloehaven. Dat nieuwe havengebied kreeg uiteraard ook nieuwe spooraansluitingen, waarbij voor een deel gebruik werd gemaakt van een oude lokaalspoorlijn. De komst van de Sloehaven betekende echter wel het begin van het einde van het goederenvervoer op station Vlissingen, dat uiteindelijk halverwege de jaren tachtig werd geschrapt. Het emplacement werd rond 1992 voor een groot deel opgebroken, datzelfde gold ook voor de nog resterende sporen in het oude havengebied. Even tevoren (eind 1990/begin 1991) kreeg het belangrijkste perron een nieuwe overkapping. Waarom dit gebeurde is mij niet duidelijk, wellicht verkeerde het oude exemplaar in slechte staat. Evenmin is mij bekend wie deze nieuwe overkapping heeft ontworpen. Die nieuwe overkapping, die trouwens een stuk korter werd, staat op dezelfde gietijzeren kolommen als haar voorganger. Die werden hiertoe opgeknapt. In 1997 werd de overkapping over het eerste perron fors ingekort. Of beter gezegd: voor het overgrote deel gesloopt. Dat eerste perron wordt trouwens al sinds jaar en dag niet of nauwelijks meer voor de reizigersdienst gebruikt. Opmerkelijk genoeg bleven ook nu de oude kolommen bewaard, deze werden omgebouwd tot lantaarnpalen. Ook de fraaie consoles op de lange muur van de vroegere dienstvleugel bleven bewaard. Een aantal daarvan doet nu dienst als drager van de omroepinstallatie. Het zijn de overduidelijke tekenen dat het tijdperk van het internationale station definitief voorbij is. Toch keerde de veerboot naar Engeland terug in Vlissingen. In 1974 begon het Deense Olau Line een veerdienst tussen Vlissingen en Sheerness. Hiermee leek de geschiedenis zich te herhalen, want bijna een eeuw tevoren was Sheerness de plaats waarop de allereerste veren naar Engeland voeren. En ook nu was de Buitenhaven in Vlissingen het vertrekpunt, al was het dit keer wel aan de andere kant van de havenkom. Er was dan ook geen directe relatie meer met het station, en -voor zover ik weet- hebben er ook geen speciale boottreinen meer gereden. Wel reden er speciale "shuttlebussen" tussen het station en de aanlegsteiger. De Olau-veerdiensten hebben de verwachtingen nooit echt waar kunnen maken en in 1994 viel dan ook het doek. Vanaf dat moment was het veer naar Breskens weer de enige die vanaf Vlissingen vertrok, maar ook deze werd in haar voortbestaan bedreigd. In haar toenmalige vorm althans. De plannen voor de aanleg van een tunnel onder de Westerschelde werden namelijk steeds concreter, waarmee de twee autoveren overbodig zouden worden. Alleen de veerboot naar Breskens zou blijven varen, maar dan alleen voor fietsers en voetgangers. In 2003 werd de Westerscheldetunnel voor het verkeer geopend en werden de twee autoveren (Vlissingen-Breskens en Kruiningen-Perkpolder) uit de vaart genoemen, waarbij het eerstgenoemde daadwerkelijk werd vervangen door een fiets/voetgangersveer. Deze vaart trouwens nog altijd. Tegenwoordig wordt station Vlissingen alleen nog bediend door de intercity naar Lelystad, waarbij deze over de gehele Zeeuwse Lijn als stoptrein rijdt. Vlissingen is op deze manier met recht het eindpunt van de trein… |
 |
|
|
|
|
 |
|
|
 |
 |
|
|
 |
 |
|
|
 |
|
|
|
|
|
[ Vorige pagina ]
|
|
|
|
versie: 16-03-2015