In 1989 werd de nieuwe stationshal in gebruik genomen. Het is een ontwerp van architect M. W. Markenhof, een spoorwegarchitect die overigens niet veel stations ontworpen heeft.
De enorme stationshal bestaat uit drie grote bogen met daartussenin kleinere exemplaren. De drie grote bogen hebben een gesloten dak, de kleinere "tussenbogen" hebben een dak dat bestaat uit glasstroken. Deze glasstroken zijn voorzien van blauwgekleurd glas waardoor bij daglicht een wat vreemde lichtinval ontstaat. Midden in de grote hal hangt een enorm informatiebord met de vertrektijden van de diverse treinen.
De tegels op de vloer van de stationshal liggen, op plaatsen waar onder de hal de rails lopen, in een railpatroon.
In 1996 werd de hal uitgebreid. Dit vanwege de aanleg van een zevende perron (met de sporen 18 en 19). Bij deze uitbreiding werd de bouwstijl van de stationshal aangehouden. Er werd een vierde grote boog met daartussenin een tussenboog met blauwgekleurd glastoegevoegd. Tevens kreeg de westgevel van de stationshal (aan de jaarbeurszijde) een glazen wand.
Het was de bedoeling van de architect om de boogvorm van het dak van de stationshal aan te laten sluiten bij de perronkappen. Daar is uiteindelijk maar weinig van terechtgekomen, omdat in de periode 1995-2000 de perronkappen over de sporen stukje bij beetje zijn afgebroken. Op diverse plaatsen op het perron zijn nog de diverse trieste restanten van wat eens schitterende perronoverkappingen (een ontwerp van Van Heukelom uit 1895) waren. Als vanaf 2007 gestart wordt met de bouw van de nieuwe OV-terminal (persoonlijk vind ik Centraal Station beter klinken...), zullen ook de laatste perronkappen waarschijnlijk wel verdwijnen. Het Centraal Station van Utrecht is altijd in beweging.