Hoewel de basisvorm én de grootte van het stationsgebouw al bij voorbaat vaststond, kostte het Van Ravesteyn de grootste moeite om dit plan te verwezenlijken. Het Stationsgebouw moest een gevel van 120 meter lang krijgen en het moest zo'n 40 meter hoog moeten worden (dat is ongeveer net zo hoog als Den Haag Centraal).Het wederopbouwplan dacht namelijk aan een groot stationsgebouw met een uitgebreid restaurant en zelfs aan een hotel in de bovenverdiepingen. De NS dacht hier echter heel anders over. De toenmalige directeur scheen toen zelfs te hebben gezegd: "We zijn vervoerders en geen horecaffers". Bovendien zouden "de hotelgasten de reizigers alleen maar voor de voeten lopen". Achteraf bleek dit een gebrek aan toekomstvisie te zijn, maar daardoor werd het station veel lager dan eigenlijk de bedoeling was. Van de geplande 40 meter hoogte, bleven er uiteindelijk maar 14 over. Dit werd echter door één slimme ingreep grotendeels gemaskeerd. De kantoorvleugels aan weerszijden van de stationshal lijken vier verdiepingen te hebben, maar in werkelijkheid waren dit er maar twee. Dit komt doordat er smalle raamstroken gebruikt zijn. Waarschijnlijk heeft Van Ravesteyn, die veel in Italië is geweest, dit idee afgekeken van het Termini-station in Rome. De gelijkenis is in ieder geval treffend. Van binnen leek de stationshal hoger dan de buitenkant doet vermoeden. Dit was overigens géén optisch bedrog. De bovenste plafondschaal was namelijk hoger dan de daklijn. Het dak ging daar dan ook met een knik overheen. Dit kon je echter niet vanaf de straatkant niet zien, maar alleen van bovenaf.
De gevellengte van 120 meter werd uiteindelijk wel gehaald, maar ook daar was een "truc" voor nodig. Van Ravesteyn ontwierp aan het uiteinde van elke vleugel een poortachtige coulisse met daarop een abstract beeld. Het was de bedoeling om dit kunstwerk door de Engelse kunstenaar Henry Moore te laten ontwerpen, maar dit werd veel te duur. De beelden werden uiteindelijk door mede-architect J. Baas ontworpen. Baas bleek behalve een begenadigd architect, óók een talent voor beeldende kunst te hebben. Deze beelden kregen al vrij snel (volgens goed Rotterdams gebruik) een bijnaam: de "Speculaasjes".
Deze coulissen -of liever gezegd de ruimten daarachter- zijn in het begin van de jaren negentig nog wereldnieuws geweest. Achter de rechtervleugel werd destijds het beruchte Perron 0, een opvangcentrum voor drugsverslaafden, opgericht. De verslaafden veroorzaakten echter veel overlast. Nadat het in juni 1992 bijna tot een veldslag was gekomen tussen junks en mariniers werd Perron 0 verplaatst achter de linkervleugel tussen het station en het Groothandelsgebouw. Men dacht dat de junks daar minder overlast zouden veroorzaken. De overlast bleef echter... Perron 0 werd eind 1994 gesloten.