|
|
"Een
hopeloos ouderwets geval..."
Al vanaf
de opening van het station in 1901 werd het station geregeld mikpunt
van kritiek. Het station werd destijds al eens een "misgeboorte"
en het stationsgebouw een "belachelijk aanhangsel" genoemd.
"Wanneer men zich had ingespannen om het zo dom mogelijk te maken,
men zou niet beter hebben kunnen slagen", aldus een ingezonden
brief in de Eemlander van 21 oktober 1905. Maar het grootste bezwaar
was nog het feit dat het stationsgebouw op de kop van de "zes
minuten gaans" lange perrons staat. Daar had deze schrijver wel
een punt, pas in 1974 zou hier een verbetering in komen in de vorm
van een tweede brug.
Vanaf de jaren vijftig begint het station echt te krap te worden.
Sinds die tijd werden diverse kunstgrepen uitgevoerd, om het toenemende
aantal reizigers in (redelijk) goede banen te leiden.
In 1952 wordt aan de westzijde van het eilandperron een zakspoor (het
bekende "spoor 22") in gebruik genomen.
Drie jaar later volgde een grote verbouwing van de stationshal. Tenslotte
werd de baanbeveiliging gemoderniseerd. Hierbij wordt een vernieuwd
hoofdseinhuis in gebruik genomen.
Toch sprak men in 1960 nog steeds van "een hopeloos ouderwets
geval". Vooral de enorme afstand tussen de loopbrug en het veelgebruikte
zakspoor, dat aan de andere kant van het perron lag, werd als "problematisch"
ervaren.
Aan het begin van de jaren zeventig ging het station wederom rigoureus
"op de schop". Het kopspoor dat destijds bij de westgevel
van het station lag werd doorgetrokken, waardoor er een tweede eilandperron
ontstond. Daarvoor moest het stationsgebouw echter een flink stuk
worden versmald. De hele perrongevel, inclusief het achtkantige torentje
bij de loopbrug, verdween en ook de oude perronkap werd gesloopt.
Een onvoorstelbare verminking van het stationsgebouw! Het toch al
aparte stationsgebouw kreeg nu wel heel vreemde verhoudingen. Om de
overbelaste luchtbrug te ontlasten werd tussen het belangrijkste perron
en het busstation een tweede luchtbrug (Een afgrijselijk oranjerood
gekleurde luchtsluis, anders kan ik het niet omschrijven
.) geplaatst.
Toch bleef het behelpen. Vooral tijdens de spits was het bepaald geen
pretje om op het station te zijn. Het was er vaak zó druk dat
het station compleet verstopt was.
In de jaren tachtig wordt de stationshal voor de laatste maal verbouwd.
Daarbij moesten de lectuurwinkel en het Grenswisselkantoor verdwijnen.
Deze werden verbannen naar de het stationsplein, waar ze in lelijke
uitbouwen een plaats kregen.
In 1993 wordt uiteindelijk besloten dat Amersfoort een nieuw stationsgebouw
zal krijgen. Daarbij zal ook het emplacement worden gewijzigd. Er
komt een derde perron, de twee zaksporen verdwijnen en ook het rangeerterrein
wordt heringericht. Twee jaar later, in de maanden september en oktober,
wordt het stationsgebouw met de grond gelijkgemaakt en begint de bouw
van een nieuw, spectaculair stationsgebouw.
|
|
|
|
Boven:
Een luchtfoto van het stationsgebouw, gemaakt in 1990. De AKO
en het GWK zijn inmiddels naar de lelijke uitbouwen aan de zijkant
van het stationsgebouw verbannen.
|
|
Onder:
Het stationsgebouw in de nadagen van haar bestaan. Rechts op de
foto is nog net de nieuwe kantoorvleugel, dat later een deel van
het nieuwe stationsgebouw uit zal maken, te zien...
|
|
|
|
|
|
|
|
Onder:
Een groepsfoto (waarschijnlijk van het voltallige stationspersoneel)
uit 1939. Op deze foto is de originele boogkap aan de perrongevel
van het stationsgebouw te zien. Let ook op het kleine torentje
tussen de kap en het stationsgebouw.
|
Onder:
Ongeveer vanaf hetzelfde standpunt als de foto hiernaast, maar
dan 50 jaar later. De overkapping is verdwenen en het stationsgebouw
is aan de perronzijde een stuk ingekort. Ook is een deel van de
originele luchtbrug verdwenen.
|
|
|
|
|
Onder:
De sloop van het oude stationsgebouw en de luchtbrug, september
1995.
foto:
G. de Graaf
|
Onder:
Op 5 oktober 1995 staat alleen de toren van het stationsgebouw
nog overeind.
|
|
|
|
|
versie: 29-01-2008 |