Zoals op de vorige pagina al aangegeven was een belangrijke reden voor de bouw van een nieuw stationsgebouw de vervanging van de niet bepaald geliefde voetgangersbrug naar het perron door een tunnel. Een bijkomend voordeel was dat deze nu ook kon worden doorgetrokken naar de achter het station gelegen woonwijken. Almelo was één van de allereerste stations waarbij de perrontunnel tevens als verbindende schakel tussen de door het spoor gescheiden buurten dient. Omdat er destijds nog wel in- en uitgangscontrole bestond kreeg de onderdoorgang een soort scheidingswand. De rechterhelft (vanaf het stationsgebouw gezien) was de feitelijke tunnel naar het perron. De andere helft was opengesteld voor fietsers en voetgangers en eigen opgang, pal voor het stationsgebouw. Vanwege het open karakter van de onderdoorgang vond de in- en uitgangscontrole op het perron plaats. De vorm van de onderdoorgang is op zich weinig opzienbarend.. Toch zijn er wel wat interessante details, zo werd die tunnel loodrecht op het stationsgebouw gebouwd. Dit betekende dat de trap naar het perron in een nogal ongebruikelijke hoek van circa 105 graden moest worden geplaatst. Omdat deze plek een soort T/splitsing is,werd hier de ruimte extra groot gemaakt, het werd als het ware een soort ondergrondse rotonde. Om dit extra de accentueren is hier een opvallende, ronde verhoging in het plafond. Ooit hing hier een opvallend, pijlvormig richtingbord met de tekst "NAAR DE TREINEN". Helaas is deze al heel lang verdwenen en vervangen door hedendaagse wegwijzers. Na die "rotonde" is der tunnel aanzienlijk smaller, feitelijk ligt die in het verlangde van de linkerhelft van het eerste deel en is tevens ongeveer net zo breed als dat deel. Aan de achterzijde van het station kwam een volwaardige, overdekte toegang, met zowel een normale trap als één met een flauwe helling.
De perrontunnel was een enorme verbetering, maar wie vanaf de andere zijde het station binnenkwam moest eerst naar de hal om daar een vervoersbewijs te kopen. Wellicht was dit één van de redenen om aan het begin van de huidige eeuw de kaartverkoop te verplaatsen naar de Kiosk op het perron. Die is al sinds mensheugenis in het perrongebouw die het dichtst bij de trap staat. Dat bouwwerkje was de laatste grote toevoeging aan het station, maar wijkt qua bouwstijl behoorlijk af ten aanzien van zowel het stationsgebouw als het andere perrongebouw. Het werd in 1983 gebouwd, helaas in een toen gebruikelijke architectuur. Toch is het bouwwerkje een welkome aanvulling gebleken…
Sinds 1962 lijkt het station nauwelijks gewijzigd te zijn, voor het grootste deel is dit ook zo. Toch is er in de loop van de tijd het nodige veranderd. Genoemd zijn al de toevoeging van een extra perrongebouw en de afbraak van één van de twee oorspronkelijke exemplaren, evenals het verwijderen van de gevelbekleding van de stationstoren. Een vrij ingrijpende verbouwing vond plaats in 2008, toen het station van liften werd voorzien. Onvoorstelbaar genoeg heeft het station het tot die tijd zonder moeten doen! Ook het stationsgebouw is niet meer helemaal hetzelfde als toen het gebouwd werd. Zo werd de noordwestelijke gevel, de feitelijke achterzijde van het gebouw, voorzien van een extra ingang. De hellingbaan naar de fietsenkelder, die oorspronkelijk langs de gemetselde zijgevel liep, is verdwenen. Het markante plaatskaartenkantoor, met haar natuursteen-achtige plint, kwam in 2002 leeg te staan. Sinds enkele jaren is er een kleine horecagelegenheid.

Boven: Nog eenmaal de stationshal, gezien in de richting van de hoofdingang en met zicht op het vroegere plaatskaartenkantoor. De kaartverkoop werd rond 2002 verplaatst naar het perrongebouwtje, waar nu de Kiosk zit. De eigenlijke loketruimte kwam vervolgens jarenlang leeg te staan. Enige jaren geleden kreeg het eindelijk een herbestemming in de vorm van een kleine horecagelegenheid, hetgeen de ruimte aanzienlijk levendiger maakt…
.

Onder: De perrontunnel, hier gezien in de richting van het stationsgebouw. Dit is het breedste deel van het de onderdoorgang, die duidelijk in tweeën is gesplitst. Het linkerdeel leidt rechtstreeks naar de hal, het gedeelte ernaast naar het stationsplein. De scheiding was ooit geheel gesloten, tussen de pilaren waren oorspronkelijk grote vensters. Deze zijn al heel lang verleden tijd. Let ook op de ronde verhoging in het plafond, waarop tegenwoordig een soort fotocollage is aangebracht…
.

Onder: De toegang aan de Parallelweg is een nogal onopvallende entree. Er zijn tegenwoordig drie manieren om van hieruit de tunnel te bereiken. Aan de linkerkant is een flauwe trap en aan de rechterkant een "normaal" exemplaar. Daar vlakbij bevindt zich ook de lift (hier niet zichtbaar). Toen dit station van liften werd voorzien werd deze entree op een wat vreemde manier uitgebreid. De glazen wand lijkt mij zeker niet origineel, al zijn er ook nog wel wat oorspronkelijke elementen -zoals de trappen- aan te treffen...
.

Onder: Dit is het perrongebouw dat het dichtst bij de tunneltrap staat. Het werd in 1983 gebouwd, maar past qua bouwstijl bepaald niet bij de rest van het station. De airco-units op het dak maken het beeld er niet bepaald fraaier op. Toch is het bouwwerkje een bruikbare en welkome aanvulling gebleken...
.

Onder: Eén ding is in al die jaren nagenoeg onveranderd gebleven; de forse afstand tussen de perrontrap en het kopspoor. Die lijkt na het verdwijnen van één van de perrongebouwen (zie ook pagina 3) alleen maar groter geworden, al is het spoor wel degelijk een stuk(je) verlengd…
.