SCHAGEN
| Decoratie: | K. Boulloud-Feddema (glasmozaïek, inmiddels verdwenen) | |
| De komst
van het spoor leidde gedurende lange tijd niet echt tot een forse groei van Schagen,
al waren er in de loop van de tijd wel wat kleine uitbreidingen geweest, vooral
in de directe omgeving van het station. Rond 1950 telde de gemeente nog geen vijfduizend
inwoners. Maar vanaf de tweede helft van de jaren zestig begon Schagen sterk te
groeien. Door de explosieve naoorlogse bevolkingsgroei én de sterk toegenomen
welvaart zochten steeds meer mensen een woning buiten de overbevolkte steden.
Schagen was vooral in trek bij mensen uit Alkmaar. Maar ook Amsterdammers wisten
Schagen te vinden, mede dankzij goede wegverbindingen. Ook de bereikbaarheid via
het spoor werd verbeterd. Al in 1957 was het spoor tussen Alkmaar en Den Helder
geëlektrificeerd en dankzij de komst van een nieuw type treinstel dat snel
kon optrekken (Mat '64) kon in een wat hogere frequentie worden gereden. Dat nieuwe
treinsteltype was trouwens ook één van de redenen om Schagen van
een vernieuwd station te voorzien. Halverwege de jaren zestig had het Schagense station nog haar oude, inmiddels flink verbouwde Waterstaatgebouw, dat al jaren in een zwaar verwaarloosde staat verkeerde. Ook leed het aan nooit volledig herstelde oorlogsschade. Het was dus niet zo verwonderlijk dat de NS zo snel mogelijk tot vervanging wilde overgaan, maar opvallend genoeg dacht het toenmalige gemeentebestuur hier anders over; met de verwachtte sterke groei van het aantal inwoners diende er wel een stationsgebouw van formaat te staan. Kennelijk ging men er van uit dat er een klein standaardgebouwtje voor in de plaats kwam… Er kwam inderdaad een standaardgebouw, maar klein werd het bepaald niet. Feitelijk kreeg Schagen het grootste naoorlogse standaard stationsgebouw toebedeeld. Met een gevellengte van circa 40 meter is het even groot als het stationsgebouw van Etten-Leur, dat echter wel iets lager is. Een ander verschil is dat het stationsgebouw van Schagen een spiegelbeeld van het Brabantse gebouw is. Beide gebouwen zijn dus even groot, maat om de één of andere reden doet het Schagense gebouw wat forser aan. Wat hetzelfde bleef is de wat naar voren geplaatste donkere wand, waar achter de deur naar de bagage afdeling was. Dit was het laatste gebouw waarbij dit donkere deel een muur met reliëf metselselwerk. Ook was dit de laatste die aan de voorzijde een laadperron kreeg. Een jaar eerder was in Heerhugowaard een wat gewijzigde versie van dit type gebouw gereedgekomen, waarbij de donkere wand in een soort blokvorm veranderde. Zoals al even aangetipt heeft dit gebouw een wat hogere plint, dit vanwege de grotere hoogte van de perrons. Het station heeft in de loop van de tijd wat wijzigingen ondergaan. Al ver voordat het huidige stationsgebouw werd gebouwd werd het emplacement vereenvoudigd, waarbij het smalle middenperron werd vervangen door een veel breder en praktischer eilandperron. In 1996 werd het spoor tussen Schagen en Heerhugowaard verdubbeld, waardoor treinen niet meer in Schagen op elkaar hoefden te wachten en hardnekkige vertragingen (die berucht waren op deze lijn) tot het verleden zouden horen. Ongeveer tegelijkertijd werd een perrontunnel aangelegd, vóór die tijd was het eilandperron via een met spoorbomen beveiligd overpad te bereiken. De grootste veranderingen onderging het station in 2009, toen er een nieuwe ingang naar de perrontunnel werd gebouwd. Daarbij werd de perrontunnel doorgetrokken en kwam er ook aan de oostzijde, waar inmiddels een nieuwe wijk was ontwikkeld, een toegang. Tevens kreeg het station liften. Het stationsgebouw is van binnen inmiddels al meerdere keren verbouwd. Rond de millenniumwisseling werd de loketruimte omgebouwd tot Wizzl. Later werd dit een Kiosk. Sinds kort is in deze ruimte een StationsHuiskamer gevestigd. Tot voor kort verwerkte het station gemiddeld bijna 5500 reizigers per dag, door de coronacrisis zullen dit er nu wat minder zijn... |
 .
 |
| |
 |  |
. | |
 | |
 |
 |
[ Vorige pagina ] | |
|
|
versie: 19-05-2021