MAARN
| Wie
het heeft ontworpen is niet bekend. Het gebouw heeft, qua bouwstijl,
wel iets weg van de stations die door architect De Jong (Meerssen,
Woerden) zijn ontworpen, al is het niet waarschijnlijk dat hij voor
dit ontwerp heeft getekend. Het is een eenvoudig, maar fraai stationsgebouw.
De vorm van het gebouw doet wel wat denken aan de Staatsspoor-stations
uit de jaren tachtig van de negentiende eeuw, van Van Wadenooijen.
Ook heeft het wel wat weg van het Winterswijkse GOLS-station, dat
twee jaar eerder gereedkwam (dit station werd overigens in opdracht
van HIJSM gebouwd). Ook hier werd de ingang duidelijk aangegeven door
een puntgevel en is er een duidelijke scheiding tussen het stations-
en woongedeelte, al is deze bij dit gebouw veel minder abrupt. Geheel
volgens de toen gebruikelijke stijl heeft dit gebouw een landelijk
aanzien. Dankzij het vele houtwerk en tegeltableaus ziet het stationsgebouw
er verzorgd uit. Het rangeerterrein bij de zandafgraving groeide intussen uit tot het centrale goederen-emplacement voor Midden Nederland. In de laatste jaren van de Eerste Wereldoorlog werd het zelfs nog flink uitgebreid. In diezelfde tijd kreeg station Maarn internationale bekendheid, maar dit had een heel andere reden… Op 11 november 1918 arriveerde op dit station de Duitse keizer Wilhelm II, nadat hij vanuit België -via Eijsden- naar Nederland was gevlucht. Zoals bekend kreeg de verbannen ex-keizer in ons land onderdak. Eerst op kasteel Amerongen, later in Huis Doorn. Hier zou hij tot zijn dood in 1941 blijven wonen. Aan het begin van de jaren dertig ontstond, door de wereldwijde economische crisis, een terugval in het goederenvervoer. Het rangeerterrein verloor daardoor veel van haar betekenis. Vanaf 1932 werden de rangeeractiviteiten in Maarn verplaatst naar, onder andere, Arnhem en Utrecht. Een jaar later werd het rangeerterrein definitief opgeheven. Na de Tweede Wereldoorlog werd op een deel van het, inmiddels opgebroken, terrein een genie-eenheid van de Landmacht gevestigd. Het "Geniepark", zoals de legerbasis in de volksmond werd genoemd, werd overigens aan het begin van de jaren zeventig alweer opgeheven. Ook werd er een autosnelweg over het terrein aangelegd (de huidige A12). Mede dankzij deze snelweg werd Maarn na de Tweede Wereldoorlog steeds meer een forenzenplaats en breidde daardoor snel uit. Het dorp groeide echter in oostelijke richting, terwijl het station zich nog altijd ten westen van het dorp bevond. In 1972 werd het station daarom een kleine anderhalve kilometer in oostelijke richting verplaatst, waardoor het nu midden in het dorp kwam te liggen. Voor de inwoners van Maarsbergen betekende dit echter het einde van hun station, want tegelijkertijd met het verplaatsen van station Maarn werd het station Maarsbergen opgeheven. Het voormalige stationsgebouw van Maarn kreeg vervolgens een tweede leven bij de spoorwegpolitie, die er haar opleidingscentrum voor politiehonden had. Sinds enkele jaren is het in gebruik als woonhuis. |
 |
|
|
|
|
 |
|
 |
 |
|
|
|
[ Vorige pagina ]
|
|
|
|
versie: 23-11-2009