HEEMSTEDE - AERDENHOUT
| In de
eerste helft van de jaren vijftig van de vorige eeuw werd duidelijk
dat er snel een oplossing moest komen voor de beruchte overweg in
de Zandvoortselaan. Het sterk toegenomen autoverkeer zorgde op gezette
tijden al voor flinke opstoppingen. Het voorgenomen besluit om de
toen nog bestaande tramlijn Amsterdam-Zandvoort op te heffen en te
vervangen door bussen zou de verkeerschaos nog verder vergroten. Bovendien
wenste NS het aantal treinen op de Oude Lijn flink te verhogen. Na
de nodige onderhandelingen viel in 1955 het besluit en werd het jaar
daarop begonnen met de aanleg van de circa drie kilometer lange spoordijk
en de bouw van een spoorviaduct over de Zandvoortselaan. Om dit mogelijk
te maken moest het bestaande spoor tijdelijk wat verschuiven, de spoordijk
kwam namelijk ongeveer op de plaats van het oude spoor te liggen.
Het oude station werd gesloopt en vervangen door een tijdelijke halte.
Een opstakel bij de aanleg vormde een tramviaduct over het lage spoor,
zo'n 400 meter ten noorden van de Zandvoortselaan. Die kon pas nadat
op 31 augustus 1957 de allerlaatste tram had gereden worden gesloopt.
Desondanks kwamen acht maanden later het verhoogde spoor en het nieuwe
station Heemstede-Aerdenhout gereed. Als eerste werd medio april 1958
de oostelijke helft van het station in gebruik genomen, de rest volgde
een paar weken later. Ook het nieuwe station werd aan de Zandvoortselaan gebouwd, waarbij de perrons (deels) op het brede viaduct liggen. Het ontvangstgebouw werd direct daarnaast in de spoordijk geïntegreerd, al staat het gebouw constructief wel op zichzelf. Het kreeg twee volwaardige toegangen, één aan de Heemsteedse en één aan de Aerdenhoutse zijde. Die toegangen zijn duidelijk gemarkeerd dankzij de grote doosvormige bouwdelen, direct daarboven. In deze ver naar voren stekende delen zijn slechts de trappen naar de perrons en wachtruimten. Ze zijn veel groter dan strikt noodzakelijk, maar ze zorgen er wel voor dat het station al van ver herkenbaar is. De voorgevels zijn voor het grootste deel gesloten en bekleed met bruine steenstrips. Ter hoogte van de trappenhuizen bestaan de gevels uit glas. De gresbuizen, die architect Van der Gaast eerder al veelvuldig toepaste bij het stationsgebouw van Eindhoven, keerden op dit gebouw terug. Ook nu zijn het kleine ronde venstertjes, die ook vanaf de wachtruimten goed zichtbaar waren. In totaal zijn niet minder dan 182 van dergelijke patrijspoortjes in de gevels verwerkt. Helaas staat er tegenwoordig aan de binnenkant een betegelde wand voor, dus echte vensters zijn het niet meer. Naast elke ingang was oorspronkelijk een klein uitbouwtje, waarvan de wanden aan de buitenzijde bekleed waren met kwartsiet. Hetzelfde type natuursteen dat de architect ook gebruikte bij het stationsgebouw van Hardinxveld-Giessendam. In het gebouw waren oorspronkelijk een plaatskaartenkantoor, wat dienstruimten en een kleine kiosk. In de twee kleine uitbouwtjes naast de ingangen waren oorspronkelijk toiletruimten. Een wel heel prominente plek was ingericht voor de toen nog verplichte kaartcontrole. Hierna kon de reiziger uit twee trappen kiezen, links voor de richting Haarlem en rechts naar Leiden. Via die trappen worden de perrons bereikt. Die perrons zijn, zeker gezien destijds het formaat en belang van het station, voorzien van een riante perronbeschutting. Die lijkt op het eerste gezicht van hout te zijn, maar in werkelijkheid is deze van staal. Wel werd voor de onderkant van het dak donkergelakt hout gebruikt. Ook de plafonds van de wachtruimten zijn voorzien van donkergelakte schrootjes. De vloer was oorspronkelijk betegeld in donkere en lichte banen. Er stonden houten banken en aan de plafonds hingen fraaie koperen lichtarmaturen. Helaas heeft het station veel van haar oorspronkelijke glans verloren. Zo'n twintig jaar geleden onderging het een flinke verbouwing, daarbij zijn een aantal veranderingen doorgevoerd die niet bepaald als verfraaiing kan worden aangemerkt. Het meest in het oog springend zijn de liften, waarvan de schachten blauw gekleurd zijn. Een nogal ongelukkige keuze. Ook werden de uitbouwtjes naast de ingangen uitgebreid. De natuurstenen wanden werden vervangen door glazen gevels en ze strekken nu voorbij het bovenliggende deel. In de oostelijke uitbouw zit al jaren een bloemenzaak. Het andere exemplaar bood aanvankelijk onderdak aan een AKO, maar die zat er niet lang. Inmiddels zit hier een lunchroom. De hal veranderde eveneens, zo werd in het vroegere plaatskaartenkantoor een Wizzl ingericht. Om dit mogelijk te maken moest de ruimte wat worden vergroot, dit ging echter ten koste van de ruimtebeleving in de hal. De toegangen liggen niet meer in één lijn, waardoor de hal bij de entrees wat rommelig overkomt. Ook is de ruimte wat donkerder geworden, vooral veroorzaakt door de metalen golfplaten op het plafond. Ook de wandtegels zijn wat donkerder dan voorheen. De vloer is echter nog de originele, dat dan weer wel… Ook op de perrons is het nodige veranderd. Zoals al aangegeven werden in de twee wachtlokalen de wanden waarin de patrijspoortjes zichtbaar waren op een nogal kille wijze betegeld en zijn de vloeren en het meubilair vervangen. Tot slot kregen de wel erg donkere perronoverkappingen een lichte kleur. Alhoewel daarmee de oorspronkelijke kleurstelling zoals door de architect bedoeld verloren ging, zullen er waarschijnlijk niet veel mensen zijn die dit een heel groot bezwaar vinden… |
 |
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|
 |
|
|
|
|
|
[ Vorige pagina ]
|
|
|
|
versie: 23-01-2018