[ Home ] [ Terug naar de eerste pagina ]
  

 

BEILEN

Decoratie:J. Braun
  
  
In de jaren zestig van de twintigste eeuw werd duidelijk dat het stationsgebouw van Beilen niet meer voldeed. Het was ondoelmatig en ook de bouwkundige staat liet te wensen over. In 1969 begon daarom de bouw van een nieuw stationsgebouw voor Beilen, welke in februari 1970 in gebruik werd genomen. het oude stationsgebouw werd vrijwel meteen hierna gesloopt.
Het lag voor de hand dat het nieuwe stationsgebouw een standaardgebouw werd, ontworpen door architect C. Douma. Maar omdat in de jaren die zouden volgen enkele tientallen vergelijkbare negentiende eeuwse stationsgebouwen moesten worden vervangen werd besloten om het toen gangbare standaardontwerp, de "Plint" (zoals gebouwd in Etten-Leur of Schagen) aanzienlijk te vereenvoudigen, zodat er sneller en vooral goedkoper kon worden gebouwd. Hoewel het uiterlijk in de verte nog wel deed denken aan een Plint, zijn de verschillen tussen de twee typen gebouwen enorm. Zo werd het stalen frame vervangen door dragende muren, met daarop twee forse houten liggers waar het dak op rust. Voor de niet-dragende geveldelen werd glas gebruikt, waarbij de borstweringen -net als bij de Plintem- uit geëmailleerd glas bestaan. De kozijnen zijn bij dit type gebouw van hout, tropisch hardhout om precies te zijn. De geglazuurde stenen verdwenen eveneens, bij dit gebouw werd een nogal grauw uitziende soort betonsteen gebruikt. Wat bleef is het blokvormige, gemetselde deel aan de voorzijde van het gebouw, die bij het Beilense stationsgebouw uit dezelfde, fantasieloze stenen bestaat als de rest van het gebouw. Bij de latere gebouwen werd wat meer kleurvariatie toegepast. Gebleven is ook het ver uitkragende dak boven de ingang, die ook bij dit type gebouw in de zijgevel is te vinden. Het dak wordt hier door een soort stalen framewerk ondersteund. Op dat frame konden reclameborden worden aangebracht, wat in de praktijk ook gebeurde. Vermeldenswaardig is nog dat dit nieuwe type gebouw niet meer op perronhoogte werd gebouwd en dat het aantal formaten is beperkt tot twee, ook dit met het oog op kostenbesparing.
Het huidige stationsgebouw is inmiddels alweer ruim een halve eeuw oud en is aan de buitenkant nauwelijks veranderd, al is de huidige kleurstelling zeker niet de originele. De kaartverkoop werd begin 2003 gestaakt. Vrijwel meteen hierna werd het gebouw verbouwd tot videotheek, die het tot circa 2008 zou uithouden. Inmiddels zit in het voormalige stationsgebouw een juridisch adviesbureau. Wat bleef zijn de twee -vrij smalle- perrons, gelegen in een typisch negentiende eeuwse Staatsspoor-opstelling. Oftewel; twee perrons met daartussen één spoor, waarbij het tweede perron enkele tientallen meters verschoven ligt ten opzichte van het eerste exemplaar. Station Beilen beschikt al sinds jaar en dag over een opvallend groot (gratis!) parkeerterrein, dit maakt het de ideale uitvalsbasis voor een dagje Groningen…

Boven: Ook aan de straatzijde doet dit stationsgebouw nog enigszins denken aan een "Plint". Toch zijn er een aantal wezenlijke verschillen. Zo ontbreekt de "plint", waardoor het gebouw iets lager is dan voorheen. Daarnaast bleef het aantal formaten van dit type gebouw beperkt tot twee. Dit stationsgebouw is één van de zeven gebouwen van het wat grotere type, de elf anderen zijn / waren iets kleiner. Het grootste verschil is uiteraard het materiaalgebruik. Het staal, aluminium en geglazuurde steen werd vervangen door hout en baksteen, in een enkel geval -zoals bij dit gebouw- werd in plaats van baksteen betonsteen gebruikt. Overigens moet het Beilense stationsgebouw het sinds kort zonder uurwerk doen...
.
 
 
 
 
Onder: Station Beilen heeft al sinds jaar en dag twee perrons, waarbij het tweede een eilandperron is dat slechts aan één kant gebruikt kan worden. Dat perron is nog niet eens zo heel lang geleden aanzienlijk verbreed, oorspronkelijk was het dus veel smaller. Wat ook opvalt is de "verschoven" posities van de beide platforms, het tweede perron ligt zo'n 50 meter noordelijker dan het eerste exemplaar. Beide perrons zijn overigens ongeveer even lang, zo'n 350 meter.
.
Onder: Naast het stationsgebouw staat dit opvallende kunstwerk, gemaakt door beeldend kunstenares J. Braun. Het zijn een viertal poorten. Op de vier bogen zijn in totaal 20 "frames" aangebracht, elk met een eigen voorstelling (zoals vervoer, veeteelt, landschap, enzovoort). Toen dit kunstwerk in 2002 werd geplaatst kreeg het een plekje voor het stationsgebouw, tegenwoordig staat het gedeeltelijk op de plek waar ooit het eerste Beilense stationsgebouw stond...
.
 
 
Onder: De vroegere brug over het Linthost-Homankanaal, even ten zuiden van Beilen. Dit kanaal werd in 1926 geopend, de brug dateerde ook uit die periode. Oorspronkelijk werd het kanaal gegraven ten behoeve van de Vuil Afvoer Maatschappij (VAM) in Wijster maar bleek eigenlijk al overbodig toen de aanleg nog gaande was. Toch bleef het nog tot in de jaren tachtig in gebruik boor de scheepvaart. Tegenwoordig heeft het kanaal uitsluitend een afwateringsfunctie. De brug is al lang geleden vervangen door een vaste oeververninding, de wachtpost (links op de achtergrond) is eveneens allang verleden tijd…
.
Onder: Aan de Asserweg, in het noorden van Beilen, staan twee unieke bushokjes. Deze gemetselde abri's hebben een metalen dak in de vorm van een esdoorn blad (een Maple Leaf), het symbool van Canada. Ze zijn in 1995 gebouwd naar een idee van beeldend kunstenaar O. de Ruiter, ter herinnering aan de bevrijding van Beilen, vijftig jaar eerder door het Canadeze leger. In het najaar van 2016 stortte één van de twee monumentjes spontaan in, waarschijnlijk door het gewicht van het dak. De abri is weer herbouwd...
.
.
 
 

 

  Free counter and web stats versie: 26-08-2021